Eh, navru nekad tako neka sjećanja iz seoskog djetinjstva, na događaje, nekome sad glupa, seljačka, ali za mene nezaboravna.
Mala seoska kućica, negdje na sredini sobe, uz ispucali dimnjak, smjestio se onaj stari šporet, pun nekakvih šerpi, lonaca, tepsija sa verenikom, čije su se plate iskrivile od toplote – možda više od tereta lonaca, a manje od vremena. Na kraju tog sobička, kao poseban dio namještaja, bio je stari, trošni, zeleni kredenac u kojem se čuvalo nekoliko tanjura koji su se koristili uglavnom kad neko dođe, a u posebnom dijelu kredenca čuvao se keks Lindžo i šećer u kocki, kojeg smo samo mogli namirisati i u rijetkim trenucima malo ukrasti. Pored kredenca bila je stara Bavla (sehara) u koju smo mi djeca samo smjeli gledati, a u njoj se čuvao nešto novca i nekakvi, za nas nejasni, dokumenti.
I taman kad sjedneš na drvenu sećiju sklepanu od starih dasaka prekrivenih tankim šiljtetima, negdje iza vrata okačena na zidu bila je sofra, eh ta sofra. Iz tog skromnog kućnog namještaja, sofra mi je nešto posebno, i bila je višenamjenska. U zimsko vrijeme, kad se rano smrkne, unese se vajnig oraha, okrene sofra naopačke i onda tucamo orahe, dok je na zidu okačen stari tranzistor i skoro svaku noć emitira iste zabavne emisije i uvijek u isto vrijeme istu pjesmu „Bila mi je jedna topla zima“. Ista ta sofra okupljala nas je djecu oko sebe kada bi majka tu sofru okrenula naopačke pa uzela staru sjekiru i sjeckala meso za burek, a mi bismo one komadiće nekako otimali od sjekire i bacali na stare plate šporeta. Majka bi onako tiho galamila – više da se ne ozlijedimo, manje da umanjimo meso. Taj burek smo zvali „sjeckani burek“. Nije se to dešavalo često, pa je činilo poseban trenutak – ono kad nam neko dođe, neki iftar i obavezno za Bajram. Činila bi ona nama zadovoljstvo i kada bi majka razvijala jufke, pa ih onda bacala na šporet, a mi bi to premaziivali pekmezom i u slast jeli…
Oko te male sofre smo se okupljali uglavnom za večeru, poredalo bi se ono što bi se imalo, a pošto sam bio najmlađi, nekako bi se meni uvijek prebacivalo, nabacivalo, nalivalo…
Kada bi bili neki veći sobeti, poput kosidbe ili kopača, onda bi se posudila velika, slavna sofra koju bi uzeli od komšija pravoslavaca. Sve sofre u našem selu izrađivao je majstor Sajo, od kojeg sam već tad sigurno pomalo krao zanat.
I sad sam napravio sofru, onako za ukras, da je ne dam zaboravu.
